Supervisie GZ-Opleiding

Voor GZ-Psychologen in opleiding bied ik supervisie op het gebied van Behandeling aan (geen supervisie Diagnostiek). Mijn affiniteit en ervaring ligt op het gebied van internaliserende problematiek bij volwassenen.

Naast de GZ-opleiding heb ik het volledige VGCt opleidingstraject (t/m supervisor) doorlopen. In de jaren daarna merkte ik dat het persoons- en ervaringsgericht werken (zoals hieronder verder beschreven) veel brengt in het herstel van cliënten, en beter bij mij als persoon en mijn kijk op psychische gezondheid past. De CGT kennis neem ik uiteraard mee in de supervisie. De registratie als supervisor VGCt heb ik echter in 2024 laten verlopen. Een overzicht van verdere opleidingen is te vinden op mijn LinkedIn pagina.

‘Het is belangrijker te weten welke persoon de ziekte heeft, dan welke ziekte de persoon heeft” - Hippocrates

Mijn zorgvisie als therapeut en supervisor:

In een behandelproces staan voor mij de cliënt als persoon en een gelijkwaardige samenwerking vanuit authentiek contact centraal, waarbij de therapeut de rol heeft van procesbegeleider. In de diagnostische fase van de behandeling vind ik het belangrijk stil te staan bij iemands levensverhaal en daarbij toe te werken naar een holistische theorie, casus-conceptualisatie of modusmodel. Samen komen tot inzicht in de samenhang en overeenstemming krijgen over wat iemand wil leren in zijn of haar proces.

Om iemand te helpen grip te krijgen op datgene waar hij / zij mee worstelt, werk ik onder andere met Schematherapie (in groepen en individueel), Persoonsgerichte experiëntiële psychotherapie (EFT individueel), lichaamsgerichte psychotherapie (volgens Pesso-Boyden, in een groep) en Compassion Focused (group-) Therapy. Deze kaders doen voor mij recht aan het feit dat er niets ‘mis’ is met gevoelens, gedachten of gedrag, maar dat er sprake is van begrijpelijke innerlijke conclusies en overlevingsreacties. Ze erkennen dat ernstig psychisch lijden vaak verklaarbaar is vanuit ongezonde relaties en omstandigheden in de levensloop, waaronder intergenerationeel trauma en ongezonde patronen in onze cultuur, zoals beschreven door Gabor Maté in ‘the myth of normal’. Ieder beschermt zich op zijn of haar manier tegen emotionele pijn; welke naam we ook geven aan de specifieke manier waarop of gevolgen daarvan. Het inzicht in de functie van belemmerende patronen kunnen doorvoelen - als een natuurlijke reactie op onnatuurlijke omstandigheden - is een ontschuldigende stap in het proces.

In de genoemde therapievormen is er aandacht voor

• Het ontwikkelen van een gezonde innerlijke relatie; de omgang met eigen emoties, gedachten en innerlijke delen

• Het ervaren van en oefenen met een afgestemde intermenselijke relatie; met de therapeut en met groepsgenoten. Als de ‘schade’ in contact is ontstaan, zeker op jonge leeftijd, is voor herstel ook expliciete aandacht voor het contact en hechtingspatronen nodig.

• Toen en daar

  Inzicht in en herstel van emotionele tekorten; het imaginair of met rolfiguren ensceneren dat in iemands emotionele behoeften wordt voorzien, zodat het beeld over zichzelf en de relaties met anderen kans krijgt gezonder te worden. Dit kan ook gaan over expressie van emoties waar eerder geen ruimte voor was, en daar een validerende reactie op ontvangen. Via verwerkingsgerichte oefeningen en ervaringsgericht werk kan er verandering komen op emotioneel (kind-) niveau. Als iemand zich bewust wordt van wat hij / zij eerder in het leven heeft gemist, lukt het beter dat in het hier en nu aan te geven en te volgen.

• Hier en nu

  Tegelijkertijd worden ‘gezonde volwassen’ vaardigheden voor het functioneren in het nu opgebouwd, zoals bewustzijn van lichaam, emoties, grenzen en behoeften, zelfreflectie, zelfcompassie en eigen regie. Hiermee wordt het zelf-herstellend en regulerend vermogen duurzaam vergroot en het innerlijke kompas versterkt.

• Duidelijke procesbegeleiding, met cliënt in de regie

  In de genoemde therapievormen wordt het proces ondersteund door een concrete, gestructureerde, afgestemde aanpak. Geen ‘protocol’ op basis van klachten of diagnose, maar persoonsgericht en ervaringsgericht met overeenstemming over doelen, overzicht door een duidelijk theoretisch kader en helderheid over de werkwijze. Daarbinnen heeft iemand zoveel mogelijk zelf het stuur in handen.

• Voor mij past de humanistische mensvisie. Een mens ontwikkelt zich van nature in de richting van zelfontplooiing. Door ervaringen en omstandigheden kan dit proces stagneren. Therapie gaat over de weg weer vrij maken; dat wat in de weg staat herkennen en bewerken of verwerken. Bovenal contact maken met je eigen innerlijke kompas en hierop leren vertrouwen.